हरियो बतास

साकुरा झरेको धेरै भईसक्यो, अब त नामनिशान पनि कतै देखिँदैन। साकुराको ठाऊँ हरियो पालुवाले लिएको छ। वसन्तमा फूल्ने फूलहरुपनि मगमगाईरहेछन् जताततै। 

वसन्तको शुरुवात केहि ढिला भयो यसपालि। अब केहि समयपछिनै फेरि प्रचण्ड गर्मी पाहुना बन्न आउनेछ। यो वर्षको छोटो वसन्तलाई छिटो-छिटो नपिई भएको छैन।

केहि दिन पहिले नागोयाको समुद्री तटमा रहेको Wild Flower Garden घुम्ने मौका मिलेको थियो। साह्रै सुन्दर र मनमोहक ठाऊँ रहेछ। जंगली फूल र अन्य वनस्पतिको माझमा आनन्दित भएर एक दिन बिताईयो। यतिका वर्षपछि बल्ल पुगियो यो ठाऊँ पनि।

तलका यी तस्बीरहरु त्यसै ठाऊँका हुन्।  

फूलहरुको सौन्दर्यको कुरा छँदैछ, मलाई पातहरुको नयाँ हरियाली, नयाँ पालुवा पनि उत्तिकै मन पर्छ, उत्तिकै सुन्दर लाग्छ। गहन हरियालीले मलाई जहिले पनि नेपाल सम्झाऊँछ। यसैले मैले नेपालको सम्झनामा लेखकेो "सपनीमा आज फेरि देश देखें" शीर्षकको गजलमा "फूलमा चढेको रंगको के कुरा? पातमा वसन्तको प्रवेश देखें" भनेर लेखेको छु। 

केहि दिन पहिला एउटा लहडले डोरिएर म हानामीमा हिँडेको यामाजाकी खोलाको किनारमा फेरि पुगें, एउटै ठाऊँ साकुरा हुँदाको बेला र हरियाली हुँदाको बेला कत्तिको फरक देखिँदो रहेछ भनेर हेर्न:)

दुई सुन्दरीहरु, साकुरा र हरियाली, उत्तिकै सौन्दर्य बोकेका तर फरक-फरक आयाममा बाँचिरहेकाझैं लाग्यो मलाई। झपक्क भरिएको साकुरामा बिस्तार हुन्छ, फैलावट हुन्छ र त्यो उडिरहेझैं लाग्छ। हरियालीमा भने गहनता हुन्छ, सघनता हुन्छ र त्यो कुनै रहस्यको खोजमा झन्-झन् गहिरिँदै गईरहेझैं लाग्छ। हरियालीको आनन्द पनि त्यसमै गहिरिएर, त्यसमै डुबेर र त्यसको माध्यमबाट आफैंमा गहिरिएर र डुबेर लिन सकिन्छ। यसैले हरियालीले समूहभन्दा पनि आनन्दित एक्लोपना र निजत्वलाई आमन्त्रण गर्छ।

यो चारैतिरको हरियालीले ११ वर्षभन्दा पहिलाको एउटा सानो टुक्रा सम्झायो मलाई। पोखरा बसाईको त्यो ताका म एकदम कम लेखिरहेको थिएँ, कहिलेकाहीँ कविता-निबन्ध जे लेख्थें ती पनि एकदमै छोटा लेख्थें। कुनै बिहानको हरियो बतासमा डुबेर लेखिएको यो छोटो टुक्रा कोसेलीस्वरुप यहाँहरुका माझमा राख्ने अनुमति चाहन्छु।

यो बिहान  

बादलहरुको जन्ती हिँडिरहेछ आकाशमा,

माछापूच्छ्रे मुस्काऊँदै रमिता हेरिरहेछ-

र म हरियो बतासमा डुबिरहेछु।

 

सबैको जय होस्!