भट्टजीलाई बिदाइ!

भट्टजी जापान छाडेर सिंगापुरतिर लाग्नुभयो अस्ति शनिबार। शुक्रवार साँझ एकजना नेपाली दाइको रेष्टुरेण्टमा बसियो केहि घण्टा उहाँ र अरु केहि साथीहरुका साथ।

भट्टजी एकजना आत्मीय साथी हुनुहुन्छ मेरो। जापान आएपछिका साढे चार वर्षका दौरान धेरै साथीहरु बने र आफू पनि कतिका नजरमा ‘साथी’मा दरिइयो होला। तर भट्टजी अलि अलग हुनुहन्छ। अहिलेसम्म कसैको पनि र कहिल्यै पनि चित्त दुखाउनुभएको छैन होला उहाँले। सबैसंग उत्तिकै मिलनसार र नेपाली समाजमा सबैको उत्तिकै प्रिय हुनसक्ने क्षमता उहाँसंग मात्रै छ।

ओजोनेको सपना रेष्टुरेण्टमा भएका दुई जापानी ग्राहकहरु पनि खाइभ्याएर हिँडिसकेपछि ‘हाम्रै’ भयो ‘पूरै’ रेष्टुरेण्ट। ‘चि---सो’ बियरले धोएका नयाँ-पुराना गफका साथ हामी बेपर्वाह हाँस्यौं र रमाईलो ग-यौं। साथीहरुले आफ्नो गाउँको कुनै ‘बुने’ को बारेमा रमाईला कुरा गरेको पनि याद छ। बीच-बीचमा नेपाली राजनीतिका बारेमा ताता-ताता बहसयुक्त सेसनहरु पनि नचलेका हैनन्। नेताहरुलाई यथेष्ट गाली गरियो सधैंजस्तै। प्रशान्त तामाङ्गको पक्षमा नेपालमा चलेको लहर राष्ट्रिय नभएर भाषिकमात्रै हो र नेपाली मानसिकता अझै पनि पहाड केन्द्रित हुन नछाडेको प्रमाणित गर्ने अर्को एउटा घटना मात्रै हो भन्ने निचोड पनि निक्लेको हो। (यसबारेमा बाँकी कुरा पछि गर्दै गरौंला, समय मिले।)

भट्टजी लगभग एक दशकपहिले जापान आएदेखि अहिलेसम्मका बिभिन्न घटनाहरु र जापानको बारेमा उहाँका बदलिएका धारणाहरु पनि सुन्न पाइयो। अनि जापानी भाषाको सीमित ज्ञानका कारण कतिचोटि उत्पन्न भएका हाँसो उठ्दो परिष्थितिहरु, 'मिसअण्डरस्ट्याण्डिङ'हरु सुनेर पनि खुब हाँसियो।

अन्त्यमा भट्टजीको स्वरमा ‘अल्झेछ क्या रे पछ्यौरी----‘ सुनेपछि बिदाइ कार्यक्रम सकियो।
र नागोयामा भविष्यका दशैं र नयाँ वर्ष (वैशाख १) का ठूला जमघटहरु र अरु साना जमघटहरुमा नारायण गोपालका गीतहरु मिठो स्वरमा नगुञ्जने भए भन्ने चिन्ता पनि बढायो यो गीतले।

भट्टजीलाई निरन्तर सुस्वास्थ्य र प्रगतिको शुभकामना!