तिम्रो ढुकढुकी

तिम्रो ढुकढुकी

प्रिय, तिम्रो ढुकढुकी सुन्दैछु म-

घना पहाडी बनभित्र कतै

लुकेर बग्ने खोलाको गीत हो यो,

सृष्टिकर्ताले छोडेर गएको

आदिम र अनवरत-

सुन्दर संगीत हो यो;

भारहीन भएको छु म अब-

जिन्दगीको लडाईँमा केहि जितें भने

खुशीको भारी ल्याएर बिसाउन

तिम्रा हातहरु पाएको छु,

जिन्दगीको लडाईँमा कतै हारें भने

आँशुको भारी पोखेर बिसाउन

तिम्रा पाउहरु पाएको छु;

आजै बिलाएँ भने पनि म

यो दुनियाँको आँखाबाट-

तिम्रो अस्तित्वको कुनै छेउमा

मेरो नाम पनि हुनेछ,

तिम्रो धडकनको कुनै भागमा

मेरो धडकनको ध्वनि पनि हुनेछ;

तिम्रो धड्कन सुन्दैछु म

र कल्पनामा तिमीलाई नियालिरहेछु,

प्रिय, तिम्रो ढुकढुकी सुन्दैछु म-

म तिमीलाई पर्खिरहेछु।

(डिसेम्बर १९, २००५; खासुगाई, जापान)

 Image Source: Click Here

यो कविता लेख्दा आर्या अझै आफ्नी आमाको पेटमै थिई। खासमा हामीलाई हुनेवाला बच्चा छोरी हुने हो कि छोरा हुने पनि थाहा थिएन। हामीलाई चासो पनि थिएन, यो एउटा सुखद् 'सस्पेन्स' नै रहिरहोस् भन्ने हामी दुबैको चाहना थियो। त्यतिखेरका हाम्रा डाक्टर योनेमोतोको विचार पनि यस्तै रहेछ।

डाक्टरले अल्ट्रासाउण्डमा बच्चा चलेको देखाउन थालेपछि र बच्चाको धड्कन सुनाउन थालेपछिको कुरा थियो यो। अलिक पछि म बेला-बेला सोविताको पेटमै कान लगाएर बच्चाको धड्कन सुन्थें र चाल अनुभव गर्थें। त्यो एउटा वर्णनातीत रुपान्तरणकारी अनुभव थियो, एउटा आध्यात्मिक अनुभव थियो। आफ्नो बच्चा हुनुको मात्रै होईन, एउटा जीवनभित्र, एउटी नारीको शरीरभित्र अर्को एउटा नयाँ जीवन हुर्किरहेको नजिकबाट देख्न पाउनु एउटा अहोभाग्य मानेको थिएँ मैले। यसलाई एउटा स्वाभाविक र नियमित घटनाको नाम दिएर टार्न नसक्ने भएको थिएँ म। बच्चाको आगमनको प्रकृयासंगै म मेरी जीवनसंगिनी नवमाता र समस्त नारीजगत प्रति अगाध कृतज्ञता भाव र अपार श्रद्धाले भरिन थालेको थिएँ।

त्यतिखेर हामी दुईले गर्ने कुरा स्वाभाविक रुपमा बच्चाकै बारेमा र बच्चाकै लागि हुन्थे। कान थापेर सुनिएका ती धड्कनहरु र हामी दुईका ती अनगिन्ती गुनगुनहरुबाट जन्मिएको हो यो कविता, नवमाता-पिताको मनोदशालाई उतार्ने मेरो सानो प्रयास।

यो कविताको अंग्रेजी अनुवाद मेरो अर्को ब्लग HER WORLD, OUR WORDS मा राख्नेछु। अनुवादको लागि श्वेता बहिनीलाई धेरै-धेरै धन्यबाद!

आर्या पर्सिबाट ४ वर्षकी हुँदैछे। उसलाई जन्मदिनको मंगलमय शुभकामना!

आर्याले आफ्नो आगमनको संकेत दिएपछि शुरु भएको जीवन यात्राको यो नयाँ चरण झन्-झनै रुपान्तरणकारी हुँदै गईरहेछ, किनभने मलाई बच्चाहरु सधैं असाध्यै मन पर्थे र आर्याको संगतपछि ती अझ धेरै मन पर्न थालेका छन्। जाल-झेल, कपट र क्रूरताले भरिएको यो संसार अझै बस्न योग्य यसकारण छ कि यहाँ बच्चाहरु छन्, तिनका निर्दोष आँखाहरु छन्, खुला आकाशजस्ता तिनका मन छन् र तिनका चोखा जिज्ञासाहरु छन्; र यसैले तिनमा नयाँ उडानका अपार सम्भावनाहरु छन्। ।

हरेक बच्चालाई सुखद् बाल्यकाल दिनसक्नुमानै मानवताको भविष्य निर्भर छ, नत्र मानवताका लागि अन्धकार शिवाय केहि छैन।

यो कविता समस्त बच्चाहरुमा नीहित नयाँ उडानका तिनै अपार सम्भावनाहरुमा समर्पण!