लुटिएपछि:)

दशकपछि नेपाली फिल्म हेरियो, त्यो पनि हलमै गएर।

धेरै सकारात्मक समीक्षा पढीसकिएको र सुनिसकिएको थियो ‘लुट’ को। हेर्न जाने मेसो भने अस्तिमात्रै प-यो। चर्चा अनुसारकै बलियो रहेछ ‘लुट’। ‘लुट’बाट सवा दुई घण्टा लुटिएपछि यथार्थमै मनमा एउटा केहि सार्थक कृति हेरेको अनुभव उत्पन्न भयो र नेपाली फिल्म उद्योगमा अब एउटा नयाँ सकारात्मक दिशा पनि थपिएको भान भयो।

२०५८ सालतिर ‘तँ त साह्रै बिग्रिस् नि बद्री’ हो कि ‘दर्पण छायाँ’ हेरेपछि मैले नेपाली फिल्म हेरेको थिईन। मूलधारका भनिने फिल्मका प्रोमो र गीतका दृश्यलेनै विकर्षित पार्छन् ती फिल्मबाट। तैपनि ब्लगमा एउटा पोष्ट बनाउनका लागिनै भएपनि कुनै दिन कथित ‘मूलधार’को कुनै एउटा फिल्म हेरौंला भन्ने सोचाई चाहिँ लगातार मनमा रहेको थियो। यस बीचमा राम्रा भनेर चर्चा पाएका केहि फिल्महरु पनि हेर्ने अवसर जुरेको थिएन।

‘लूट’को सबैभन्दा सकारात्मक पक्ष वा मूलधारका भनिने अरु नेपाली फिल्मसँगको तुलनामा यसको प्रमुख सशक्तता भनेकै यसको मौलिकता र दमदार अभिनय हो। कथा बलिउडको कुनै मसलादार फिल्मबाट नक्कल गरिएको छैन, काठमाण्डौंको यथार्थ परिवेशबाट टपक्क टिपिएको छ। चल्तीको ‘फर्मुला’को गन्ध कतै आऊँदैन। संवादमा पनि पूरै मौलिकता छ, काठमाण्डौं वा अरु कुनै शहरमा युवाहरुको समूहले सडक र भट्टीमा प्रयोग गर्ने शब्दहरु र शैलीलाई जस्ताको तस्तै राखिएको छ तर त्यसले फिल्मलाई अश्लील बनाएजस्तो लाग्दैन, बरु स्वाभाविकता थपिएजस्तो लाग्छ। नाटकबाट आएका कलाकारहरु भएर होला, सबैको अभिनय बेजोड छ।

यसका कमजोरीहरु पनि खोज्न नसकिने होईन तर अहिले हामी राम्रा नेपाली फिल्म हेर्न भोकाएको बेला अलि-अलि काँचो भात पनि खीरभन्दा मिठो लाग्छ, होईन र?

एउटा कुरा के चाहिँ ढुक्क भएर भन्न सकिन्छ भने नेपाली सिने उद्योगले बिस्तारै नयाँ बाटो पक्रने जमर्को गरेको छ। र ‘लूट’को टिमसंग नेपाली सिने उद्योगलाई ‘लुट्ने’गरी फिल्म बनाउने संभावना धेरै छ। अझ स्पष्ट भएर भन्नुपर्दा 'रेखा थापाको तिघ्रा र राजेश हमालको पाखुरा' मात्रै नेपाली फिल्मको प्रतीक होईन रहेछन्।