दगाममा एक रात-१

गत शुक्रवार तनहुँ जिल्लाको एउटा सुन्दर गाऊँ दगाम जाने अवसर मिल्यो। दगाम तुलनात्मक रुपमा नयाँ पर्यटकीय गन्तब्य हो। यसको प्राकृतिक अवश्थितिका कारण यहाँबाट धेरै हिमशृंखला नियाल्न सकिन्छ र चारैतिरका भेगहरु, पोखराको केहि भाग सम्मपनि राम्ररी देख्न सकिन्छ। आफ्नो यो विशेषतामा 'होम स्टे' र सांस्कृतिक गतिबिधिहरु पनि जोडेर आफूलाई चिनाउने चिनाउने प्रयासमा छ दगाम।

समुद्र सतहबाट १६-१७ सय मीटरको उचाईमा हुनुपर्छ दगाम। यो मेरो अनुमान मात्र हो, दगाम त्यति नचिनिईसकेकोले यसका बारेमा धेरै पढ्न पनि पाईन्न। दगाम मगर जातिको बाहुल्य भएको गाऊँ हो, अलिकति गुरुङ्गहरु पनि रहेछन्।

पृथ्वी राजमार्गमा पर्ने एउटा बजार खैरेनीटारमा आफ्ना साधन राखेर हामी गाऊँ पसेका थियौं, पौने दुई भईसकेको थियो। सहयात्री साथीहरु (ईश्वर, गोपाल, शिव र महादेव) पहिले पनि गईसक्नुभएको रहेछ दगाम। उहाँहरु त्यसबेला अर्कै बाटो मोटरसाईकलमा जानुभएको रहेछ। यसपालि भने हिँडेरै जाने योजना थियो। खैरेनीटार र लगत्तैको दरगाम गाऊँमा सोधखोज गर्दा साढे-दुई तीन घण्टा लाग्ने जानकारी पाईयो। यो हिसाब दैनिकजसो ओहरदोहर गरीरहने, बानी परेका मानिसहरुका लागि हो। यसैले हाम्रा लागि ४-५ घण्टा लाग्ने कुरामा हामी ढुक्क भयौं। फेरि हामीलाई हतारिएर हिँड्नु थिएन, बाटामा पर्ने ग्रामीण भेग र जंगलहरुको अवलोकन गर्दै, आधा घण्टाको फरकमा केहि क्षण आराम गर्दै हिँड्न चाहन्थ्यौं, साँझ सात बजेसम्ममा दगाम पुगे हुन्छ भन्ने मानसिकतामा थियौं हामी। 

मैले नेपाल धेरै घुमेको छैन। जापानबाट फर्केपछि त झन् कतै पनि गएकै छैन। यसैले बाटाका हरेक दृश्य मेरा लागि नयाँजस्तै र ताजगीदायक (refreshing) भए। मलाई मेरो देशको सौन्दर्यले जहिलेपनि खुशीनै खुशी भरिएको भावुकता दिन्छ। र त्यो दिनको यात्राभरि पनि हरियो सौन्दर्यको खात लागेको थियो हाम्रो वरिपरि जतिखेरपनि।

घण्टौं हिँड्दा लागेको थकाई र तरतरी बगेको पसीनाको भने भो न कुरो गरम्:) एक-दुई ठाऊँमा नाक ठोक्किने उकालाहरु पनि थिए। थकाई, पसीना र उकालाहरुसंग जुध्न हाम्रा रमाईला गफ र जोकहरुले खुब साथ दिएको मान्नैपर्छ।

 बाटामा एक ठाऊँमा भेटिएका स्थानीय केटाकेटीहरु

 सहयात्रीहरु

 

 उकालीमा।

 विश्राममा सहयात्रीहरु

 चार घण्टा पछि बल्ल नजिक आईपुग्यो दगाम। (देख्न त यो खैरेनीटारबाटै पनि देखिन्छ।)

दगाम यो भिरालो डाँडाको टुप्पैमा बसेको छ। दगामलाई पाल्ने खेतीपातीले ढाकिएको छ पूरै डाँडो। 

 दगामको मलिलो ज्यानको एउटा हिस्सा

गाऊँ पसेर गाऊँका मसिना गोरेटा बाटाहरु छिचोल्दै हामी अलिक माथि रहेको गाऊँको मूलबाटोमा पुग्यौं। मूलबाटो किन भनेको भने दगाम एउटा फराकिलो (तर कच्ची बाटो)ले वरिपरिका शहरी भेगसंग जोडिईसकेको रहेछ। कच्ची हुनाले बर्खायाममा भने बाटो त्यति भरपर्दो नहुने रहेछ। 

अलिकति अगाडि बढेपछि हामीलाई स्वागत गर्न त्यो गाऊँका 'मुखिया' नन्द थापा मगर उभिईरहनुभएको थियो। उहाँसंग भलाकुसारी र परिचय (नयाँ त मै मात्र थिएँ)पछि हामी त्यहाँको पर्यटकीय प्रयोजनका लागि बनाईएको सामुदायिक भवनतिर लगियौं। त्यहाँ केहि किशोरी बहिनीहरुले माला र टिकाले हामीलाई स्वागत गरे।

 स्वागतपछि। हामी खैरेनीटारबाट हिँडेको लगभग पाँचघण्टा भईसकेको थियो।

शीतल बतास चलिरहेको थियो, त्यसले लखतरान भएर थाकेको हाम्रो ज्यानमा नयाँ ज्यानको संचार गरायो। त्यहाँबाट दुलेगौंडा, लेखनाथ नगरपालिकाको केहि भाग, रुपाताल र पोखराकै पनि केहि भाग देखियो। साँझ परीसकेकोले बत्तीहरु टिल्पिलाउन थालीसकेका थिए सबैतिर। दगामबाट देखिने दृश्य एकदम रोमाञ्चक थियो। हवाईजहाजले अलिकति उचाई लिएपछि देखिनेजस्तै थियो दृश्य। धोका दिन थालेको मेरो तीन वर्ष चानचुन पूरानो क्यामेरा त्यो दृश्यलाई कैद गर्न सफल भने भएन।

दगाममा एक रात-२