बिजुली निभेको रात

अस्तित्वहीनझैं लाग्छ-

डराएर लुकेजस्तो

कसैको कर्कश आदेशमा

लत्रिएर झुकेजस्तो

चारै सूरमा लहर लागेर

विपत्ति र पिडाले ढुकेजस्तो

अन्धकारको भारले थिचिएर

पाईलाहरु रुकेजस्तो,

यो बिजुली निभेको रात

मलाई अचेत बनाउन

सघन हुँदै सोहोरिएका छन्

यो बस्तीका सम्पूर्ण पिडाहरु,

र म
थुप्रिएका पिडाहरुबाट फुत्किन

कहिले रोगी जूनमुनि कठ्याङ्ग्रिँदै

कहिले मलीन ताराहरुसंग गुँडुल्किँदै

आफूलाई दौडाईरहेछु

यो बस्तीको शिर-पुछार,

किन यस्तरी कान्तिहीन छ बस्ती?

कहिल्यै बैंश नआउने गरी

जन्मिँदै आत्मा सुकेजस्तो

किन यस्तरी झोक्राएको छ यो बस्ती?

अक्षता हान्दै कसैले

कालो मन्तर फुकेजस्तो

किन हरबखत सन्त्रस्त छ बस्ती?

कसैले अविराम कानमा

घोर आतंक भुकेजस्तो।

(माघ १, २०६७; राती ११:३५ बजे; पोखरा)