"पोखरा" कवितामा

साथी गालबको अनुरोधमा अर्को एउटा कविता राख्दैछु। २०५३ सालको मंसिरको कुनै बिहान म पहिलोपल्ट पोखरा पुगेको थिएँ। रात्रि बसमा गएको थिएँ म। एक दिन-एक-रातको बसा‌ईपछि भोलपल्ट बिहानै फर्केको थिएँ त्यहाँबाट। एक वर्षपछि, २०५४को भाइटिकाको भोलिपल्ट जागिरे जीबनको एउटा चरणलाई अगाडि बढाउन फेरि पोखरा पुगें। त्यो बसाई लम्बियो, नटुंगिने गरी। पोखराको अनुहार माछापूच्छ्रे र फेवातालमा सीमित नरहेको देखेपछि यो कविताले जन्म लिएको हो।

"पोखरा"

पोखरा-
जहाँ ढाका टोपी लागाएर झरेको गाऊँलेलाई
गुण्डाले लुट्छ र ठोक्छ
कुकुरले भुक्छ र टोक्छ,
पोखरा-
जहाँ बस चालक र सञ्चालकहरु
बिहान सबेरैदेखि सुन्दर "रात्रिभाषा" बोल्छन्
र यात्रुका कानलाई "पवित्र" पार्छन्,
पोखरा-
जहाँ जहाँ उभिएर हेरेपनि तारहरुले
अन्नपूर्णलाई तीन टुक्रा
र माछापूच्छ्रेलाई चारटुक्रा पार्छन्,
पोखरा-
जहाँ एकै पटक सडकमा
मोटरहरु र मोटरसाइकलहरु
गाईहरु र भैँसीहरु
मान्छेहरु र कुकुरहरु
भेला हुन्छन्
र प्रजातन्त्रको सदुपयोग गर्छन्,
पोखरा-
जहाँको शब्दकोषमा "सडक" भन्नाले
प्रत्येक घरको ढल निकास अथवा
भैँसीको आहाल भन्ने अर्थ लाग्छ,
पोखरा!
सौन्दर्यको बस्ती
जहाँ मनपरी घरहरुको गाँड पलाउँछ
पोखरा!
तालहरुको शहर
जहाँ सडकमा ताल
र सडक किनारामा छाल हुन्छ ,

म जहाँ भएपनि-ए पोखरा!
गुम्दै गएको तिम्रो सौन्दर्य
र बढ्दै गएको तिम्रो कुरुपता देख्दा
मलाई रुन मन लाग्छ ।

(२०५७-०४-१९, बिहान ११:१५ बजे, लामाचौर, पोखरा)
************************************************

नराम्रो कुरा मात्र देखाएको अथवा तिक्तता मात्रै पोखेको जस्तो पनि लाग्न सक्छ, तर यो वास्तविकता हो। म 'काठमाडौं' भन्दा फरक पोखराको लागि आशावादी थिएँ तर मैले देखें जुन-जुन गल्ती काठमाडौंले गरीसकेको छ, पोखरा पनि तिनै गल्तीहरु दोहोराउँदैछ।

अब यो कविताको शैलीको कुरा। कविताका शब्दहरु, तिक्तता वा रुखोपना मेरा हुन् तर शैली भने भूपि शेरचनको एउटा अत्यन्त सुन्दर कविता "मेरो देश" बाट नक्क्कल गरीएको हो। म भूपिको die hard fan! मेरो सबैभन्दा प्रिय नेपाली कवि भूपि! उहाँका जस्ता कविता लेख्न नसकेपनि शैलीकै नक्कल गर्न सकें भनेपनि मेरो लागि गौरवकै कुरो हुनेछ।