आयो-गयो जेठ १४

११ दिन भईसकेछ।

जेठ १४ आयो र गयो।

जेठ १४ आयो र संविधान नदिईकन गयो।

जेठ १४ आयो, गयो र जेठ १५ आयो। धेरै मानिसले सोचेभन्दा 'सहजै' जेठ १५ आयो। संविधानसभानै नरहेपछि र यसले केहि पनि 'नदिएपछि' सडकहरुको ज्वारो अचानक ओर्लियो। न रह्यो बाँस, न बज्यो बाँसुरी!

यसरी ओर्लिएको सडकको ज्वरोलाई अब शुरु हुने तीन-चार महिने झरीले झन् तल झारीदिनेछ। धेरै नेपाली खेतीपातीमा पनि ब्यस्त हुनेछन्। त्यसपछि दशैं-तिहार लगायतका पर्वमा झुम्नेछ नेपाल। मंसिर लाग्दा नयाँ चुनाव गर्ने भनेर खोकेको छ सरकारले, चुनाव होला-नहोला त्यो बेग्लै कुरो हो तर आन्दोलनको याम शुरु हुनेछ र अर्को जेठसम्म जारी रहनेछ। हामी नेपालीको उपलब्धि भनेकै निरन्तरको उपलब्धिहीन आन्दोलन हो र केवल आन्दोलन हो। हामी छ महिना 'सुत्छौं' र छ महिना आन्दोलन गर्छौं।

संविधान नआएकोमा दु:ख मनाऊभन्दा यतिखेर नआएकोमा खुशी मनाऊमा छन् धेरै मान्छेहरु। संविधान यदि आएकै भए पनि, सबैलाई चित्त बुझाऊन 'ऊँट'को आकार लिएर आएकै भएपनि त्यो कसैलाई पनि चित्त बुझ्ने थिएन र सबैले जलाउने थिए

हामी असफलहरुको जमातबाट शाशित छौं र यिनै नेताहरुको माझबाट कोहि प्रभावशाली राष्ट्रभक्त निक्लेला भनेर आशा गर्ने ठाऊँ पनि छैन। हरेक दलभित्रका दोश्रो-तेश्रो 'पुस्ता'का नेताहरुको जमातमा केहि आशालग्दा अनुहारहरु देखिएका छन् तर बूढा गोरुले गाई ओगट्न नछोड्ने संस्कार जब्बर बनेर बसेको हाम्रो देशमा तिनले चाँडै अवसर र चुनौतीसंग भिड्न पाऊलान् भन्ने कुरामा पनि शंकै लाग्छ।

अनिश्चितता र अराजकता नेपालको परिचय हो। यो परिचयबाट चाँडै उम्किन पाउने सम्भावना देखिन्न यतिखेर।

नेपाली ढंगको 'राजनीति'का लागि यो अनिश्चितता र अराजकता गज्जबको उर्वरभूमि हो। जुन मानसिकता हाम्रा दल र नेताहरुमा देखिन्छ, लाग्छ यो अनिश्चितता अराजकता हराए भने तिनको 'रोजगारी' पनि सिद्धिनेछ।